Toch nog wat te zeiken tussen al het moois

In mijn vorige korte, doch krachtige blog was ik tot mijn grote schrik vergeten te vertellen dat we in Hamilton ook een kiwi farm hebben bezocht. Het park lijkt wat tegen te vallen als we welgeteld één kiwi spotten. Gelukkig maken een stel groene kanaries mijn dag weer goed. Als echte vogel liefhebber probeer ik ze tevergeefs te lokken. De enige echte vogel hater daarentegen heeft er binnen no time één op haar rug zitten. Met als gevolg een lichte hyperventilatie.

Ook in Rotorua bezoeken we een kiwi farm, in de hoop meer kleine vriendjes te kunnen zien shinen. Helaas bleken de kiwi's pas na zonsondergang uit hun nest te komen en besluiten we 's avonds terug te keren. Na nog een paar keer te zijn gebeten door een papegaai achtige vogel verlaten we het park tijdelijk voor een wandelingetje. Weer zien we stoom uit de grond komen en kookt er overal water om ons heen. We drinken wat, eten -weer- wat en keren vol goede moed rond vijf uur terug naar het kiwi park. Zenuwachtig staan we voor het kiwi verblijf als het langzaam donker wordt. Na een half uur besluiten we toch maar even te gaan vragen of de kiwi's nog naar buiten komen. Om 20:30 schijnen ze pas actief te worden en teleurgesteld lopen we terug naar de auto. 20:30 is onze bedtijd zoals jullie weten. De kiwi's zijn dus aan ons neus voorbij gegaan.

Taupo is de volgende bestemming, waar we 's ochtends al arriveren. 'Can we sleep here?', roept Femke nog voor ze bij de receptie arriveert. Haar Engelse woordenschat wordt met de dag beter. Een hoop gelach en een spoedcursus 'hoe vraag ik beleefd of er een kamer vrij is' volgt. Na onze elektrische dekens te hebben ingeplugd en de kamer officieel ons eigen te hebben gemaakt rijden we naar de huka falls. Dit is een waterval waar per seconde 200.000 liter water doorheen gaat. Wij denken dat dat iets is overdreven, maar toch is het prachtig om te zien. Ook maken we hier een wandelingetje. Op een van de bordjes zien we dat de wandelroute eindigt bij een natural spa. De wandelroute is mij iets te ver en de auto is al snel gevonden. Niet veel later arriveren we bij een park waar je ergens het water in schijnt te kunnen. Het blijkt een prachtige plek te zijn waar het water rond de 38 graden is. Hier vertoeven we dan ook de rest van de dag.

Na een gratis ontbijt te hebben gescoord rijden we door naar Napier. Onderweg kunnen we genieten van regen, het valse gezang van elkaar, een piepende ruitenwisser en boze chauffeurs die niet vrolijk worden van de snelheid die femke gedurende de rit aanhoudt vanwege de vele bochten en de veiligheid van haar zo geliefde mede passagier -ze zit graag minimaal 20km van de maximum snelheid-. Verder klagen we uiteraard amper. Eenmaal aangekomen maken we wat vrienden, doen we boodschappen en lopen we een rondje in een warenhuis. Met regen is hier helaas niet zo veel te doen. Die avond koken we een sublieme maaltijd bestaande uit broccoli, aardappelen en vlees. Na het eten kaarten en kletsen we met onze nieuwe vrienden en gaan maar liefst twee uur na 20:30 naar bed. Een nieuw record.

Op laatste dag in Napier gaan we naar Bluff hill en genieten van het prachtige uitzicht. Om toch nog wat te zeiken over deze plek, zo zijn we dan ook wel weer, willen we nog wel even gezegd hebben dat het verroeste hek ons uitzicht wat verpestte. We rijden een paar kilometer langs de kust. Het blauwe water steekt prachtig af tegen het landschap en tussen al het zeiken door besef ik weer even wat een geluk ik heb dat we hier mogen zijn. Te mata peak is de plek waar we nu naar toe rijden. Het uitzicht is ook hier weer adembenemend.

Nu is het 18:45 en wordt Nederland als het goed is net wakker. Wij gaan zo de keuken weer onveilig maken en kennis maken met onze nieuwe kamergenoten. Gelukkig slaapt Peter, onze Duitse vriend en groots fan van new kids, nog een avond bij ons op de kamer. Met het luisteren naar zijn accent zijn we wel weer een avondje zoet.

Morgen rijden we door naar Wellington, waar we beide erg veel zin in hebben.